Κυριακή 17 Μαΐου 2009

17 ΜΑΪΟΥ 1964 - 2009 : 45 ΒΥΣΣΙΝΙ ΧΡΟΝΙΑ !

Με αισθήματα αγάπης, νοσταλγίας, αφοσίωσης και ελπίδας παραθέτουμε τα εξής :
...μ'ένα κασκόλ στο λαιμό,
με μια σημαία στα χέρια...
με δυνατή φωνή...
ΓΙΑ ΤΗ ΦΑΝΕΛΑ ΤΗ ΒΥΣΣΙΝΙ!
ΜΕ ΤΟ ΑΛΟΓΟ στην καρδιά...
ΑΕΛ ΓΕΡΑ!...
...45 ΧΡΟΝΙΑ ΤΩΡΑ...
Η ΒΥΣΣΙΝΙ ΨΥΧΗ ΤΑΞΙΔΕΥΕΙ
Στα πέρατα ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ...ΠΕΡΗΦΑΝΑ
ΚΟΝΤΡΑ ΣΕ ΠΟΛΛΑ...
ΜΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΓΡΟΘΙΑ...
ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΞΕΧΝΑ ...
Τα γήπεδα τα ξερά...
Σε χρόνια δύσκολα
Τ' αθάνατα παιδιά...
Τα τρόπαια του χθες...
ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΣΤΙΓΜΕΣ...
ΜΕ ΤΑ ΙΔΙΑ ΙΔΑΝΙΚΑ ΑΠΟ ΓΕΝΙΑ ΣΕ ΓΕΝΙΑ
ΣΤΙΣ ΧΑΡΕΣ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΛΥΠΕΣ ΚΟΝΤΑ...
45 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ...
και για ΠΑΝΤΑ.

ΣΧΟΛΙΟ ΑΓΩΝΑ ΑΕΛ-ΠΑΟΚ 0-2 : Μ' ΕΝΑ ΠΑΡΑΠΟΝΟ ΚΙ ΕΝΑ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΠΙΚΡΟ ΘΑ ΣΤΟ ΞΑΝΑΘΥΜΙΣΩ : " ΑΕΛΑΡΑ ΔΕΝ ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ "



Με το να πηγαίνεις σήμερα ανελλειπώς στο γήπεδο, προφανώς και αποδέχεσαι σ'ένα βαθμό, τουλάχιστον, τη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα, γιατί αν δεν την αποδέχεσαι καλύτερα, ρε αδερφέ, να κάτσεις στο σπιτάκι σου. Έτσι, ούτε στον εαυτό σου θα κάνεις κακό αλλά ούτε και στην ομάδα, όταν αυτή περνά τα δύσκολα και σε χρειάζεται τότε περισσότερο.

Στον Βυσσινόκιππο, μέσα από τον τίτλο στο σχόλιο, απαντάμε, εμμέσως πλην σαφώς, σε όλα όσα συνέβησαν και προβλημάτισαν όλους μας μέσα και έξω από το γήπεδο στον αγώνα με τον ΠΑΟΚ. Τώρα, όσον αφορά τον αγώνα, η αλήθεια είναι πως ..." το ρουφήξαμε το αυγουλάκι"!
Το ρουφήξαμε, το ρουφήξαμε (δις). Με αυτές τις δυο λέξεις περιγράφεται το χθεσινό ματς. Τα πρώτα φίδια μας έζωσαν, όταν ακούσαμε τις συνθέσεις. Είπαμε, ο προπονητής γνωρίζει καλύτερα, ας περιμένουμε...
Περιμέναμε. Η ομάδα ξεκίνησε γερά. Οι πρώτες ευκαιρίες χάθηκαν, στο 9’ μετά μια σέντρα του Κονσεισάο , η άμυνα αρμένιζε, κεφαλιά του Μπακαγιόκο και η σεμνή τελετή τελειώνει.
Φάνηκαν ακόμη μια φορά οι αμυντικές αδυναμίες της ομάδας. Μόνο η τύχη βοήθησε, το δεύτερο γκολ ήρθε αργά και η ομάδα δεν διασύρθηκε περισσότερο.
Ανατριχιάσαμε κάνοντας μια απλή πρόσθεση των ηλικιών των παιχτών. Δεν φτάνουν συνολικά την ηλικία του Μαθουσάλα.
Μας ενόχλησε η δημοσιο - υπαλληλική νοοτροπία των ποδοσφαιριστών. Εντάξει, μερικοί ήθελαν μα δεν μπορούσαν. Να το δεχτούμε κι αυτό.
Το μόνο που περιμένουμε είναι όσοι δεν μπορούν σε μεγάλη ομάδα - για εμάς η ΑΕΛ είναι πολύ ΜΕΓΑΛΗ ομάδα - να απομακρυνθούν.

Μερικές ερωτήσεις υπάρχουν:
1)Πού ήταν η ψυχολογία της ομάδας;
2)Ο Σάντος πήρε τα εσώρουχα του Μαρίνου στην κυριολεξία; Ή μας κοροϊδεύουν ομαδικά;
3)Γιατί δεν είδαμε έστω τους ώριμους παίκτες της ΑΕΛ να ζητήσουν κάτι καλύτερο; Ποιος συμβιβάζεται με την 5η θέση;
4)Μας ενόχλησαν τα λόγια του Μαρίνου στη συνέντευξη Τύπου, τι σήμαιναν αυτά τα « μόνο η πρώτη θέση έχει σημασία. Είτε δεύτερος, τρίτος, ή τέταρτος είσαι, μικρή σημασία έχει». Τι λες Μαρίνο;
Το ήθελες ή σου ξέφυγε; Η ΑΕΛ είναι μεγάλη ομάδα και είναι «καταδικασμένη» να πρωταγωνιστεί.
ΥΓ. Επειδή, την επομένη πολλή συζήτηση για αποδοκιμασίες εναντίον ποδοσφαιριστών έγινε, θέλουμε να αναφέρουμε τα εξής :
Α) Για μας η βυσσινί φανέλα με το άλογο στο στήθος είναι ιερή. Βάφτηκε με πολύ αίμα για να την βρίζουν και μάλιστα στη διάρκεια του αγώνα και μέσα στο Αλκαζάρ.
Β) Η βυσσινί φανέλα είναι ιερή και για τους ποδοσφαιριστές που τη φοράνε, γιατί πέρα από επαγγελματίες πρέπει να είναι και άνθρωποι με εγωισμό και ποδοσφαιρική μαγκιά.
Γ) Η ΑΕΛ είναι μεγάλη ομάδα και έχει κυριολεκτικά ΜΕΓΑΛΟ ΛΑΟ, ο οποίος δεν έχει την ανάγκη να μιμείται τις καφρίλες οπαδών άλλων ομάδων.
Για μας το πρωτάθλημα μετά από όσα έχουμε δει στα play off τελείωσε στη Λιβαδειά...
















Τετάρτη 13 Μαΐου 2009

ΣΧΟΛΙΟ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ ( AEK - AEΛ 3-2 ) : " Α ρε ΑΕΛΑΡΑ αφού ..." το είχες"




Για να μην παρεξηγούμαστε, δηλώνουμε εξ αρχής αυτονόητα απόλυτα ευχαριστημένοι από τα
φετινά επιτεύγματα της ομάδας. Μόνο παράφρων ή κακεντρεχής μπορεί να χαρακτηριστεί όποιος δε συμμερίζεται την άποψη αυτή. Ευρώπη για τρίτη χρονιά μετά την επάνοδό μας στο προσκήνιο. Μάλιστα η ευρωπαϊκή αυτή έξοδος επιτεύχθηκε μέσω πρωταθλήματος, κάτι το οποίο δεν έχουμε καταφέρει και πολλές φορές έως τώρα. Αυτό σημαίνει ότι η ομάδα πέτυχε το συγκεκριμένο στόχο επιδεικνύοντας συνέπεια και αξιομνημόνευτη σταθερότητα. Όλα καλά λοιπόν, ευρωπαίοι πάλι, ονειρευόμαστε διακοπές, παραλίες, μπαράκια αλλά και ταξίδια στη Γηραιά Ήπειρο, ευρωπαϊκούς θριάμβους και φυσικά, πιο μακροπρόθεσμα, το νέο μας βυσσινί σπίτι.
Αλλά, ρε γαμώτο, όπως και να το κάνουμε πάλι μένει μια πίκρα, ακόμη και στη δεδομένη στιγμή που δηλώνουμε ικανοποιημένοι, γιατί αυτή η ομάδα πείθει ότι μπορεί να πετύχει περισσότερα. Είναι αυτό που λέμε «τό ’χει», όπως ακριβώς «το είχε» το ύψος, σύμφωνα με τους εκφωνητές, ο «τσάρος των αιθέρων» Σεργκέι Μπούμπκα, όποτε επιχειρούσε προσπάθεια στο άλμα επί κοντώ ή «το έχει» η σύγχρονη «τσαρίνα» Γελένα Ισιμπάγιεβα. Όταν βλέπεις στο πρώτο ημίχρονο την ομάδα να πετυχαίνει δύο καταπληκτικά γκολ μέσα στο ΟΑΚΑ, να ταπεινώνει την ούτως ή άλλως ταπεινωμένη φετινή ΑΕΚ με υποδειγματική κυκλοφορία μπάλας και αλληλοκάλυψη, όταν στο 45' χάνει μοναδική ευκαιρία (Τουμέρ) να τελειώσει (ίσως) το ματς και όταν τελικά χάνει πάλι από τέρμα που προήλθε από λάθος της άμυνας ενώ ο αντίπαλος έχει όλες κι όλες δύο επισκέψεις στην περιοχή της σε όλο το δεύτερο ημίχρονο, ε, λογικό είναι να ξενερώνεις μόνο και μόνο γιατί πιστεύεις ακράδαντα ότι η ΑΕΛ δείχνει έτοιμη να «έχει» κάποια άλματα πιο γρήγορα απ’ όσο φαντάζει λογικό να έλθουν βάσει της φυσιολογικής ροής των πραγμάτων.
Τέλος όμως, ένα ματς ήταν και αυτό. Δε χάθηκε τίποτα για το κάτι παραπάνω. Ούτως ή άλλως, όπως όλοι έχουμε πληροφορηθεί, κάθε θέση πιο ψηλά στη βαθμολογία των Play off χαρίζει μεγαλύτερο διάστημα χαλάρωσης και ήρεμου προγραμματισμού. Μπορούμε να «καθαρίσουμε» τα ματς στην έδρα μας και να αποδείξουμε την άξια εκπροσώπηση της περιφέρειας στην πεντάδα του πρωταθλήματος κόντρα στο αδηφάγο τέως ΠΟΚ και στον κρατικοδίαιτο Δικέφαλο του Βορρά. Την Τετάρτη ευελπιστούμε να δούμε ποδόσφαιρο υψηλών αξιώσεων και φυσικά να πανηγυρίσουμε μια μεγάλη νίκη.

«Τα έχει» τα εμπόδια το ΑΛΟΓΑΚΙ!!!
Άιντε Τουμέρ.